4.2.1. Struktura fizyczna
Struktura fizyczna sieci może być zbudowana w oparciu o różnorodne topologie. Zastosowanie niektórych urządzeń sieciowych wymusza zastosowanie konkretnej struktury. Dzieje się tak między innymi wtedy, gdy urządzenie nie posiada wystarczającej liczby interfejsów, co wiąże się z zastosowaniem kilku takich urządzeń. Jednak ustalając strukturę przyszłej sieci, jako główne kryteria należy wziąć pod uwagę warunki fizyczne oraz ekonomiczne.
Pierwszym krokiem jaki należy wykonać przy ustalaniu struktury sieci jest wybranie topologii, proces ten omówiłam Rozdziale 4.1.3. Kiedy już wiadomo jaka topologia będzie wdrażana (musi ona być możliwa do realizacji w danym budynku, na danym terenie, itp.), następnym krokiem jest wybór sprzętu niezbędnego do poprawnej, a zarazem bezpiecznej komunikacji pomiędzy przyszłymi użytkownikami sieci. W tym właśnie momencie może się okazać, że topologia jaka została wybrana nie jest w pełni słuszna. Zanim więc kupimy sprzęt ważne jest, aby to sprawdzić i wprowadzić ewentualne zmiany w strukturze sieci. W wyniku tych działań okazać się może, że powstała struktura, która zawiera w sobie kilka topologii. W praktyce jest to dość często spotykane zjawisko.
4.2.2. Struktura logiczna
W trakcie projektowania struktury logicznej sieci komputerowej, podstawową rzeczą jest adres IP urządzenia, za pośrednictwem którego klient będzie łączył się z Internetem. Usługa ta gwarantowana jest przez dostawcę Internetu, który to przyznaje adres IP z pośród swojej puli adresowej.
Przydzielenie adresów w obrębie projektowanej sieci należy do administratora. Przy ustalaniu adresów poszczególnych urządzeń korzysta się z tak zwanej puli prywatnych adresów IP, które to mogą być stosowane tylko w sieciach lokalnych. Do adresów tych należą:
- 10.0.0.0 – 10.255.255.255 – sieci prywatne klasy A,
- 172.16.0.0 – 172.31.255.255 – sieci prywatne klasy B,
- 192.168.0.0 – 192.168.255.255 – sieci prywatne klasy C.
Adresy te są routowalne, jednak nie mogą pojawić się w publicznej sieci, dlatego też urządzenie podłączone do sieci Internat (np. router), tak zwany serwer sieciowy, dynamicznie konwertuje adres prywatny na adres zewnętrzny, za pomocą którego użytkownik może korzystać z zasobów Internetu. Serwerem sieciowym nie może być urządzenie, które ma przydzielony adres prywatny. Wyjątek stanowi urządzeni, w który użyto technikę maskowania docelowych adresów (DNAT ) Dla przykładu dla sieci przedstawionej na Rysunku 4.14 zastosowałam adresy IP z prywatnej puli adresów klasy C – 192.168.12.0/24.
Rysunek 4.14. Przykładowa sieć komputerowa
Źródło: Opracowanie własne
API :sx AP2 AP3 ss:
Adresacja IP urządzeń z powyższego rysunku przedstawia się następująco:
* 192.168.12.1 – interfejs routera
* 192.168.12.2 – switch
* 192.168.12.3 – AP1
* 192.168.12.4 – AP2
* 192.168.12.5 – AP3
* 192.168.12.6 – AP4
* 192.168.12.7 – serwer DHCP
* 192.168.12.8 – serwer FTP
* 192.168.12.9 – serwer WWW
* 192.168.12.10A192.168.12.254 – hosty
Serwer DHCP dynamicznie przydziela adresy IP, w zależności od obecności użytkowników w sieci. Zastosowany schemat adresacji pozwala na zaadresowanie 254 urządzeń.