Tag Archives: Algorytm credit-based

Algorytm credit-based

Algorytm kontroli przeciążenia (kontroli przepływu) typu credit-based opiera się na przekazywaniu „kredytów” od odbiorcy do nadawcy. Przykładem takiego algorytmu może być algorytm: „Flow Controlled Virtual Circuit (FCVC).

Każde łącze  składa się z dwóch węzłów: nadawcy i odbiorcy, którymi może być przełącznik lub końcowe urządzenie sieci. Każdy węzeł obsługuje oddzielną kolejkę (bufor) dla każdego kanału wirtualnego.  Odbiorca monitoruje długość kolejki dla każdego kanału wirtualnego i określa liczbę komórek (kredyt), które mogą być transmitowane przez dany kanał. Nadawca może wysłać tylko tyle komórek na ile pozwala mu przydzielony kredyt. Jeżeli jest aktywny tylko jeden kanał wirtualny na łączu, kredyt musi być na tyle duży, aby całe pasmo przepustowe łącza było wykorzystane przez cały czas.

Kredyt (większy lub równy) przepustowość łącza w komórkach  (razy) czas roundtrip.

Rysunek 6. Zasada działania algorytmu typu credit-based.

Omówiona zasada działania była pierwszą wersją algorytmu FCVC, posiadającą jeszcze kilka poważnych wad. Jedną z najpoważniejszych wad było, że, jeżeli kredyt  nie dotarł z powodu nieprzewidzianych sytuacji, odbiorca o tym nie wiedział i nie wysyłał nowych kredytów, nadawca nie mógł wysyłać komórek z braku kredytów. Problem ten został rozwiązany poprzez wprowadzenie synchronizacji kredytów między nadawcą a odbiorcą. Zasada działania algorytmu synchronizacji jest następująca: dla każdego kanału wirtualnego nadawca liczy ilość komórek wysłanych a odbiorca ilość komórek odebranych, wartości te są co pewien czas wymieniane pomiędzy  nadawcą a odbiorcą. Różnica między ilością komórek wysłanych przez nadawcę a ilością komórek odebranych przez odbiorcę stanowi ilość komórek „zagubionych”. Odbiorca przydziela więc dodatkowe (utracone) kredyty nadawcy.

[Pozycje 1, 4, 6 w Bibliografii]