Dzisiaj praca magisterska o zaporach ogniowych. Miłego czytania!

Zapora sieciowa (firewall) jest urządzeniem zaprojektowanym do zapobiegania niepowołanemu dostępowi do sieci. Urządzeniem tym zazwyczaj jest niezależny komputer, ruter lub inny sprzętowy element sieci. Zapora stanowi jedyny punkt wejściowy do sieci lokalnej – jej zadaniem jest kwalifikacja nadchodzących z zewnątrz zgłoszeń według zadanych reguł i ich przetworzenie, co w najprostszym ujęciu sprowadza się do akceptacji, bądź odrzucenia żądania połączenia z danym serwerem usług sieciowych.

W większości przypadków kwalifikacji żądania połączenia dokonuje się bazując na adresie źródłowym pakietu. Jeśli, przykładowo, nie chcemy udostępniać usług naszego serwerem użytkownikom z danej domeny, wprowadzamy odpowiednią maskę do reguł sterujących zapory i odtąd próby połączenia z naszym serwerem dla danej grupy użytkowników zakończą się komunikatem „Connection Refused” (połączenia odmówiono) lub podobnym (możliwa jest również sytuacja, gdzie połączenie jest zrywane bez prezentacji żadnego komunikatu).

Zapory sieciowe mogą przeprowadzać analizy nadchodzących pakietów różnych protokołów. W oparciu o taką analizę, zapora sieciowa może podjąć różne działania, zatem możemy zaprogramować firewall do przeprowadzania warunkowego przetwarzania pakietów. („Jeśli zostanie napotkany pakiet spełniający warunek A, podejmij działanie B”).

Takie warunkowe struktury nazywane są regułami. Na ogół, podczas „stawiania” zapory wyposażamy ją w zestaw reguł odzwierciedlający strukturę zależności służbowych w naszej organizacji. Na przykład, załóżmy, że w firmie jest dział sprzedaży i księgowości, a strategia przedsiębiorstwa wymaga, aby tylko dział sprzedaży miał dostęp do zasobów naszego serwera. Aby wymusić realizację tej polityki, wyposażamy nasz firewall w regułę nie przyjmującą zgłoszeń połączenia otrzymywanych z działu księgowości. W takim aspekcie zapory sieciowe są tym dla sieci, czym są przywileje użytkownika dla systemu operacyjnego. Windows NT pozwala na wskazanie użytkowników mających dostęp do danego pliku lub katalogu. Jest to kontrola dostępu na poziomie systemu operacyjnego. Podobnie zapory sieciowe pozwalają na zastosowanie kontroli dostępu do zasobów naszego serwera i stacji roboczych w sieci.

Monitorowanie dostępu jest jednakże tylko częścią tego, do czego można wykorzystać nowoczesne zapory sieciowe – większość komercyjnych firewalli pozwala na kontrolę zawartości pakietów. Można to wykorzystać do odfiltrowywania niepożądanych skryptów JavaScript, VBScript i ActveX oraz plików cookies. Co więcej, mamy możliwość zdefiniowania reguł dyskryminujących poszczególne połączenia na podstawie tzw. sygnatur ataku.

Sygnatury ataków są wzorcami poleceń charakterystycznymi dla danego ataku przypuśćmy, że nasz intruz „telnetuje’ się na port 80 i wydaje szereg istotnych z jego punktu widzenia komend. Znając taki proces, możemy „nauczyć” firewall rozpoznawać i blokować podobne ataki na podstawie wzorca zawartego w sygnaturze. Podobne efekty można również uzyskać analizując ruch na poziomie pakietu niektóre programy do zdalnego wykorzystywania luk systemowych generują charakterystyczne pakiety, które można wyodrębnić i podjąć odpowiednie działania.