praca magisterska z 2008 roku
W latach dziewięćdziesiątych. ubiegłego wieku firma Sun Microsystem uważała, że „sieć to komputer”. W tym samym czasie Microsoft uprawiał taką politykę, by system Windows znalazł się na dysku każdego komputera. Filozofię, którą można scharakteryzować jako „moje”.[1]
Motywacją powstania tych filozofii były względy ekonomiczne – Microsoft sprzedawał oprogramowanie dla komputerów z myślą o indywidualnych klientach, firma Sun z kolei sprzedawała sprzęt i programy dla przedsiębiorstw.
Internet powstał w latach 60. ubiegłego wieku, lecz dopiero po 30 latach zaczął się rozprzestrzeniać w szalonym tempie. Rozwój Internetu wzrastał dzięki językowi HTML (ang. HyperText Markup Language), w którym pisało się strony internetowe. Osoba, która nie posiadała adresu e-mail stawała się nieosiągalna, a firma bez strony WWW okazywała się nie tylko przestarzała, ale traciła także szacunek w oczach klientów. Nowi obywatele sieci pochodzili za świata, w którym rządziły dwie filozofie – „moje” i „nasze”. Ci pierwsi kupowali edytory HTML, by móc tworzyć strony
WWW, ci drudzy pisali kod własnoręcznie w prostych edytorach tekstu. Zaczęły powstawać agencje internetowe, w których można było zamówić strony internetowe. Wszystkie te grupy, które tworzyły strony internetowe, napotykały ten sam problem – strony napisane w HTML były statyczne, a zmiana zawartości strony wymagały poprawek na dysku twardym, wgrywania strony na serwer. Było to rozwiązanie niewygodne i nieekonomiczne oraz bardzo ograniczało tworzenie zaawansowanych projektów. Zaczęto tworzyć programy mające na celu automatyzację tych procesów. Takie strony zawierały interaktywne elementy w stylu licznika odwiedzin. Zaczęto tworzyć aplety Java, które były używane do obsługi interakcji aplikacji internetowych niemożliwych do osiągnięcia za pomocą HTML-a. Takie rozwiązanie pozwalało tworzyć bardziej zaawansowane projekty, jak na przykład internetowa rezerwacja biletów lotniczych. Rezultatem starań był rynek, na którym dochodziło do prezentacji coraz to nowszych wersji przeglądarek internetowych, co świadczyło o ogromnym potencjale tkwiącym w internetowym rynku.
Kolejnym przełomem było stworzenie nowego języka skryptowego PHP przez duńsko-grenlandzkiego informatyka Rasmusa Lerdorfa. Ten ambitny programista przyjął sobie za cel stworzenie interaktywnych elementów na swojej stronie domowej i w ten oto sposób powstał nowy język programowania. Od samego początku język ten był zintegrowany z bazą danych MySQL, był wspierany przez serwer sieciowy Apache, który zapewniał odpowiednią infrastrukturę do prawidłowego działania. W niedługim czasie zestaw Linux, Apache, MySQL oraz PHP stały się synonimem interaktywnej, opartej na bazach danych zawartości internetowej, która była wyświetlana za pomocą przeglądarki internetowej.
Początki były trudne, a nowa technologia zrozumiała dla nielicznych. Jednak bardzo szybko kod źródłowy języka PHP oraz innych aplikacji został ulepszony, ponieważ korzystało z niego wielu użytkowników i twórców. Powstawały nowe standardy oprogramowania służące do konkretnych celów, dla przykładu – phpBB to darmowa aplikacja umożliwiająca stworzenie forum dyskusyjnego. Dzięki prostej instalacji, obsłudze i ogromnym możliwością phpBB jest obecnie jednym z najpopularniejszych skryptów tego typu na świecie. phpMyAdmin to napisane w języku PHP narzędzie służące do łatwego zarządzania bazą danych MySQL.
Otwartość projektu zadecydowała o jego sukcesie. Statyczne strony HTML są uważane za przeżytek, wszystko musi być dynamiczne! Rozpoczęły się poszukiwania profesjonalnych aplikacji PHP o następujących cechach[2]:
- prosty proces instalacji,
- modyfikowalność kodu źródłowego,
- bezpieczeństwo kodu źródłowego,
- środowisko przyjazne dla użytkowników,
- prostota w rozszerzaniu możliwości.
Wszystkie te cechy posiadał system Mambo opracowany w 2001 roku przez australijską firmę Miro [3]. System ten w celu przeprowadzenia testów został udostępniony w formie otwartego oprogramowania (ang. open source), co miało znaczący wpływ na jego dalszy rozwój. W 2002 roku produkt został podzielony na wersję komercyjną i ogólnodostępną. Wersja komercyjna nosiła nazwę Mambo CMS, a wersja ogólnodostępna Mambo Open Source (MOS). Dzięki temu projekt nadal mógł się rozwijać, a pojawienie się wersji komercyjnej gwarantowało zwiększony poziom bezpieczeństwa używania systemu oraz gwarancję firmy Miro na rozwijanie się danego produktu. Wersja darmowa miała całą rzeszę użytkowników – programistów, którzy bezustannie wprowadzali poprawki. Ponadto duże przedsiębiorstwa mogły budować na podstawie Mambo swoje własne rozwiązania.
W sierpniu 2005 roku firma Miro zakłada fundację dla projektu Mambo, która wyklucza zespół tworzący oprogramowanie z działalności korporacji. Rozpoczęły się zaciekłe dyskusje na forach społeczności na temat tego posunięcia. Powodem konfliktu była zmiana w licencji Mambo, która wprowadziła kilka istotnych ograniczeń do systemu. Fundacja z dnia na dzień zaczęła tracić zespół twórców oraz olbrzymią, międzynarodową społeczność składającą się z setek tysięcy wściekłych użytkowników. Ciągle trwał rozwój obydwu projektów, a 26 sierpnia Mambo Fundation wypuszcza kolejną wersję Mambo 4.5.3, lecz nie zostaje ona pozytywnie przyjęta na świecie.
Zespół twórców potrzebował nowej nazwy dla swego dzieła. Pierwszego września 2005 roku ogłoszono nową nazwę – Joomla!. Tym razem jednak zespół zapewnił sobie prawa do używania nazwy, a także dał społeczności możliwość zmiany istniejących serwisów stworzonych w Mambo na nową wersję. Praktycznie od razu na nowym forum zarejestrowało się 8 tysięcy użytkowników. Już w niespełna w miesiąc od pierwszego wydania, w październiku, podczas Linux & Open Source Awards w Londynie Joomla! wygrał w kategorii: „Najlepszy projekt Linux/Open Source”.
—
[1] Graf H., „Joomla! System zarządzania treścią.”, Helion, Gliwice 2007
[2] Linderman M., Fried J., “Przyjazne witryny WWW”, Helion, Gliwice 2005
[3] Graf H., „Joomla! System zarządzania treścią.”, Helion, Gliwice 2007